Mijn tuin, plek van herinnering en ontmoeting

Al een halve eeuw heb ik dezelfde tuin. Toen ik er kwam wonen, lag er een leeg stuk grond om het huis en ik vulde dat beetje bij beetje met wat ik er graag in wilde hebben. Ik zaaide, stekte, kreeg en kocht allerlei planten en struiken zodat de tuin helemaal begroeid werd met wat ik zelf mooi vond. Natuurlijk kwam er ook een vijver want zonder water is een tuin niet compleet. De vijver is een biotoop op zich, met salamanders, kikkers, poelslakken, watertorren en allerhande grut. Soms verschijnt er zelfs een ringslang, geweldig! Het is een plek waar ik tot rust kom en kan genieten van de libellen en waterjuffers die in de lente opstijgen uit het water, waar insecten komen drinken en vogels komen badderen.

De bodem is de baas en bepaalt wat er wel en niet in de tuin wil groeien, door schade en schande werd ik wijs. Veel mooie planten die ik op mijn tuinclubreizen aanschafte, bleken het op de Veluwse zandgrond niet naar hun zin te hebben, andere bleken hun eigen dominante wegen door en over de bodem te zoeken en moesten verdwijnen. Door de jaren heen ontstond zo steeds een beetje meer "mijn tuin". Ik herken in het voorjaar elk plantje dat boven de grond komt en ontmoet er in gedachten heel veel mensen doordat ik nog precies weet welke plant ik van wie kreeg.
Zo kom ik wanneer het Schildersverdriet binnenkort weer gaat bloeien mijn vader tegen die al 20 jaar geleden overleed. En ook Marie-Louise die mij vast niet aardig vond en mij Heksenkruid cadeau deed. Het woekerende ding is niet meer weg te krijgen en graait met lange witte hebberige vingers door de grond. De kaardenbollen doen me denken aan Leny. Ook zij is helaas een vriendin uit het verleden geworden, maar de nazaten van haar plant verschijnen nog altijd. Lumine die haar tuin moest opgeven en mij wat van haar bijzondere schatten gaf die ik met grote zorg koester.

Joop, die nooit namen weet maar het heeft over "pluizenbollen of "paarse jongens". Als ik er over nadenk zijn het er onderhand heel veel die ik door het bloeiseizoen jaarlijks ontmoet in mijn tuin: Joke, Jeanette, Coby, Ada, Stella, Hermien.... Het mooie ervan is dat ik niemand kan vergeten doordat ik ze jaar na jaar op deze wijze weer tegenkom en aan ze denk. Sommigen van hen maken gelukkig nog altijd deel uit van mijn leven.

Mijn tuin is ook mijn leerschool, een doorlopende biologieles. Ik zag en zie er telkens weer andere insecten, zoek hun namen op en ontdek wat relaties zijn tussen planten en dieren. Daardoor wordt een tuin boeiend en aan die ontdekkingstochten raak je verslaafd. Ik begon alles te fotograferen en kreeg zoveel tuinplaatjes dat ik er maar eens iets mee moest gaan doen. Zo ontstond mijn natuurwebsite die ik nu al elf jaar vul met foto's en wetenswaardigheden; het is echt een verrijking om je liefde voor de natuur met anderen te kunnen delen.
Een tuin waarmee je bevriend raakt, wordt een geluk en inspiratie voor het leven.

Voorjaar 2019