Onlangs werd weer de jaarlijkse Nacht van de Nacht georganiseerd. Hierbij wordt in het land de aandacht gevestigd op de lichtvervuiling in de natuur. De jongste kleinzoon van zes jaar mocht mee met zijn vader om deel te nemen aan een avondexcursie.
Ze wonen in een stad aan zee en het grote water zien ze heel wat vaker dan de heide of het bos. Misschien komt het daardoor dat de jongste niet veel interesse heeft in de bloemetjes en de beestjes waar zijn grootmoeder zich zo voor interesseert. Hij gruwt ervan een mestkever met diens hakerige pootjes over zijn hand te laten lopen en een gaai of een eekhoorn zullen hem een zorg zijn! Ook zijn vader heeft veel pogingen gedaan hem wat natuureducatie bij te brengen. Hij liet zijn zoon bijvoorbeeld zien hoe je de leukste poppetjes van eikels en sparappels maakt, timmerde vogelhuisjes voor wat aanschouwelijk onderwijs, maar het bleek boter aan de galg gesmeerd. Kleinzoon vindt dat hij die sparappels beter zou kunnen gebruiken om ze met behulp van een stok af te “schieten” op de jagers die in oma’s bos op herten jagen. Want dat is zielig, hij zag dat in de tekenfilm over Bambie.
Desondanks vind ik, zijn grootmoeder, hem geweldig! Hij begint te praten zodra hij zijn ogen open doet en houdt daarmee pas op als hij ’s avonds in slaap valt. Ondertussen denkt hij diep na over de dingen, wil over alles een uitleg horen, redeneert, concludeert en komt met de prachtigste resultaten van zijn denkwerk. Als ik bij hem ben, hang ik de hele dag aan zijn lippen. Hij weet desondanks heel goed wat ìk leuk of interessant vindt en hij belt meteen op als zich iets dierlijks of bloemrijks op zijn pad voordoet. Zo kreeg ik pas te horen dat er een vos had rondgelopen op het sportterrein bij school. Zo’n prachtig dier had hij nog nooit gezien, behalve op een plaatje in een boek, dus dat was toch wel even bijzonder. Het bleek te gaan om een van de tamme vossen die door de gemeente aldaar waren uitgezet in een park, met als opdracht zoveel mogelijk konijnen om zeep te helpen, want die waren er volgens het gemeentebestuur teveel.
Maar goed, vader en zoon gingen dus mee op stap door licht en duisternis. Eerst door een woonwijk, daar was heel wat licht aanwezig natuurlijk. Toen het donkere park in. Het weer deed niet mee en het was vochtig en duister. De man die de excursie leidde begon te vertellen dat hij het erg jammer vond dat de maan niet scheen, want zonder maanlicht was het wat minder interessant. Waarop de jongste kleinzoon zijn vinger in de lucht stak en vroeg of hij daarop iets mocht zeggen: “meneer, de maan schijnt niet, de maan heeft zelf geen licht, dat krijgt ie van de zon, en de maan weerkaatst het alleen maar”. Diepe stilte volgde op zijn woorden, en blikken van bewondering. Tjonge, pas zes jaar! Wat verderop in de wandeling volgde er een spel waarbij de deelnemers in een bepaalde positie moesten gaan staan en zich langzaam moesten bewegen op aanwijzingen van de excursieleider. “Ha, ik snap het al, we doen de zonsverduistering na”, riep de kleine. Zijn vader lachte in zijn vuistje, zijn zoon maakte je niet zomaar iets wijs! Vervolgens wist onze jongste aanwinst nog van alles te vertellen over de Poolster, de Avondster, het steelpannetje, dat alles lag al in zijn jonge hersentjes verankerd.
Toen ik dit verslag te horen kreeg van mijn zoon, besloot ik dat ik het maar niet erg moest vinden dat bij dit kind niet zoveel interesse was in de natuur zoals ik die beleef. Blijkbaar was hij voor het andere werk geschapen. Zijn interesse ligt meer bij de techniek van de dingen. Dat begon al toen hij nog heel jong was. Ik herinner me nog ons gezamenlijke kerstdiner, toen wij met kinderen en kleinkinderen gezellig aan de gedekte tafel zaten en de jongste die toen vijf jaar was, telkens van zijn stoel ging om rond te lopen. Dat ging zijn ouders zo vervelen dat ze hem op een bepaald moment stevig toespraken: en nu is het uit, nu blijf je zitten! Heb je dat goed begrepen en in je oren gepropt?! Zijn antwoord vergeet ik nooit: ´ik heb mijn oren vergeten mee t e nemen, ze zitten thuis in de oplader!”
Oktober 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten