Afgelopen week was ik met mijn vriendin en natuurmaatje in
de Kiersche Wijde, een schitterend natuurgebied dat deel uitmaakt van de
Weerribben. Het ligt in Overijssel. Op dit moment in het jaar word je bijna
overweldigd door de enorme hoeveelheid maar vooral diversiteit van de grassen
die het gebied kleuren. En wie de moeite neemt ze goed te bekijken, verbaast
zich over de bloeiwijzen en de enorme hoeveelheid stuifmeel die ze produceren.
Echt prachtig.
De orchissen beginnen nu aan hun bloei, het Moeraskartelblad
is praktisch uitgebloeid, net als de ontelbare Gele lissen. De boterbloemen,
Ratelaar en de Rode klaver staan er prominent te bloeien en Rietzanger,
Rietgors en Snor zingen er uitbundig hun liedjes. Het is een heerlijk gebied om
urenlang rond te lopen. In de slootjes die door het gebied lopen, floreert de
Krabbescheer en pronkt de Waterviolier en daarboven zwermen onvoorstelbaar veel
libellen. Allerlei soorten waaronder een die alleen maar kan leven dankzij de
Krabbescheer.
Opeens was daar een paar jaar geleden de Gevlekte witsnuitlibel en
iedere fotograaf wilde hem op de foto. Tegenwoordig wemelt het er van deze
insecten. Maar gelukkig is er weer een nieuw fenomeen: de Sierlijke
witsnuitlibel. Kom je iemand tegen in dit gebied met een camera in de hand, dan
weet je al wat er gaat volgen: wat fotografeert u? Hebt u de Sierlijke witsnuit
al gezien?
Natuurliefhebbers worden een beetje gek als er iets in het
landschap verschijnt dat ze nog niet met eigen ogen aanschouwd hebben en vooral
niet hebben gefotografeerd. Want dat is het summum, een eigen foto van de
zeldzame huppeldepup. Het is niet genoeg dat anderen een dier vastleggen op de
camera, nee, iedereen wil zijn of haar eigen plaatje schieten! Dat de fotograaf
er het halve land voor moet afreizen kan hem niet schelen. Het lijkt wel of de
foto belangrijker is dan het insect, de vogel of welk ander dier dan ook.
Ook hier in de Kierse Wijde lopen natuurliefhebbers die een
beetje gek zijn. Door het gebied zijn brede paden uitgemaaid om de wandelaar
het lopen te veraangenamen en om door middel van die paden een route uit te
zetten. Maar met die Sierlijke witsnuitlibel in het hoofd vergeten de
liefhebbers opeens hoe ze zich behoren te gedragen in de natuur, ze lappen de
ongeschreven codes aan hun laars en trappen de grassen en de planten plat om
maar zo dicht mogelijk bij de slootjes te komen teneinde die Sierlijke te
kunnen fotograferen.
Eigenlijk, als je er over nadenkt, is het een beetje zielig
dat volwassen mensen dit gedrag gaan vertonen als er een bijzonder insect, een
sneeuwuil of een poema op de Veluwe gesignaleerd is. Vooral als de natuur
daaraan ondergeschikt wordt gemaakt en de zeldzame planten, de mooie grassen,
de totale aanblik daar nadeel van ondervindt. Want dat gebeurt er als de
natuurliefhebber de kolder in de kop krijgt als het nieuws over een
zeldzaamheid door het land gaat waren…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten