Het aantal insecten wordt duidelijk steeds minder. De uitkomsten van het grote Duitse onderzoek van vorig jaar bevestigde wat ik in eigen omgeving al waarnam: 75% van de insecten is in de afgelopen 30 jaar verdwenen. Al een paar zomers en winters merkte ik dat er minder vogels in onze tuin waren, niet alleen in aantallen maar ook en vooral in soorten. Het feit op zich werd bevestigd door onderzoek dat aan het licht bracht dat in dertig jaar tijd 20% van de vogels in NW-Europa verdwenen was door toedoen van de mens. Een equivalent van 421 miljoen individuen, zo meldde Vogelbescherming vorig jaar. En door ander onderzoek is op de Veluwe vastgesteld dat het hier nòg slechter gaat met de vogels, als gevolg van kalkgebrek dat weer het gevolg is van teveel C0² uitstoot. De eierschalen van vogels breken daardoor vaak al in het nest, of de eieren verdrogen voortijdig en de nestjongen die het toch presteren om uit de eieren te komen, zitten soms met gebroken botjes onder de vleugels van hun ouders.
Vorig jaar hadden we slechts een enkel broedgeval, dat van een merelpaar. De jonge, net uitgevlogen mereltjes stierven onder mijn ogen doordat ze in de steek gelaten werden door de man merel nadat de vrouw niet meer verscheen. Wellicht door het desastreuze usutuvirus. Het was het enige broedgeval van dit jaar in onze tuin. Geen lijsters, geen heggenmusjes, geen mezennestjes. Hoe triest kan het zijn! Jaar na jaar werd in het voorjaar in onze tuin het aantal paarlustige kikkers minder en de afgelopen lente schitterden ze door afwezigheid. Ook elders in mijn omgeving werd dit fenomeen gemeld. In het bos op de Veluwe stierven afgelopen winter veel zwijnen als gevolg van voedselgebrek want bijvoeren wordt de dieren bewust onthouden, ook al vermeldt de faunawet dat het in extreme omstandigheden wel mag. De droogte leidde er weer toe dat veel zeugen in te slechte conditie aan het voortplantingsseizoen begonnen en hun biggen - als ze die al kregen - niet genoeg melk konden geven. Het was afschuwelijk dieren tegen te komen die nog net niet dood waren of al gestorven.
Wandelaars zien de laatste tijd nauwelijks nog wilde zwijnen in mijn wandelbos Hof te Dieren aan de Oost-Veluwezoom. Het is raadselachtig wat daarvan precies de oorzaak is. In vroegere jaren zag je in lente en zomer altijd wel een rotte zwijnen met biggen lopen, tegenwoordig laten ze zich niet meer zien en het valt elke wandelaar op. Nu de jagers de vrije hand gekregen hebben jaarrond zwijnen af te schieten i.v.m. de hier nog niet aanwezige, maar wel gevreesde Afrikaanse varkenspest, zal de spoeling alleen maar dunner worden.De klimaatverandering begint nu ook haar tol te eisen, zo werd deze zomer duidelijk. Hoogveengebieden dreigen verloren te gaan door de droogte, vissen, de larven van kikkers en padden e.a. stierven massaal in droogvallende sloten en plassen. Bomen hadden het zwaar door de veel te lage grondwaterstand en vogels kwamen in de problemen doordat de regenwormen diep de grond in kropen.
Veel vlinders bleken niet bestand tegen de extreme hitte van deze zomer en stierven. Die het wel overleefden vonden geen waardplanten om hun eitjes op af te zetten omdat die verdroogd waren, hetgeen weer een negatief effect heeft op de vlinderpopulaties van volgend jaar. Weerkundigen voorspellen dat dit de norm gaat worden in ons land. Maar wat zou eigenlijk de toenemende elektromagnetische straling voor het dierenleven betekenen, of het fijnstof waaraan in ons land jaarlijks 8.000 mensen overlijden? Dat zal toch niet alleen mensen treffen!
Waar wil ik heen met dit relaas: door de merkbare en zichtbare afname van de biodiversiteit liggen de mooie natuurfragmentjes niet langer voor het oprapen maar moet er naar gezocht worden, vaak nog zonder ze te vinden. Dat is zó ontmoedigend! Het is niet langer 5 voor 12, het lijkt al te laat voor het milieu. Heel wat jaren heb ik dit natuurdagboek met veel plezier bijgehouden en al doende ik heb er zelf ook veel van geleerd, maar het kost me steeds meer moeite het tegenwoordig te vullen zonder frequent in herhalingen te vervallen en dat lijkt me voor de lezers ook niet leuk. Ik moet me dus gaan beraden op de vraag hoe ik hier mee om moet gaan, of ik ermee moet stoppen, of misschien op een andere manier.... Voorlopig blijf ik het nog proberen, de natuur is mijn passie dus blijf dus niet geheel weg van dit dagboek.
21 december 2018
2 opmerkingen:
Niet opgeven, svp. Uw bevindingen en bijschriften zijn zeer inspirerend! Het is thans weliswaar plaatselijk wat mager, maar dat tij kan keren. En al hebben we nauwelijks nog weidevogels, van zoveel zilverreigers als nu overal te zien zijn, hadden we twintig jaar geleden niet kunnen dromen. En die eene Wageningse notenkraker is toch ook geweldig. Laten we genieten van het goede dat resteert en accepteren dat de natuur zich aanpast en verandert.
E.
Zoals beloofd: ik zal mijn best doen. Dank voor uw reactie!
Een reactie posten