Jonge kinderen moet je niet de hele dag binnenshuis houden
want dan worden ze vervelend. Dus stel ik voor dat we een lekkere boswandeling
gaan maken. Zij mogen zeggen waarheen; ze kennen het bos hier onderhand aardig
goed. Zullen we een meet and greet doen langs je bosvrienden oma, vraagt de
oudste. Sorry, een wat?? Een meet and greet, weet je niet wat dat is?? Sander,
oma weet niet wat een meet and greet is, roept de een tegen de ander op een
toon alsof ik een ontzettend dom mens ben.
Vervolgens krijg ik een uiteenzetting van beide jongens over
popartiesten en bewonderaars die soms op speciaal georganiseerde evenementen
elkaar kunnen ontmoeten. Wat een uitgekiende commercie zeg, denk ik. Van wie
ben jij fan oma, vraagt de jongste. Eh, eigenlijk van niemand, oude oma’s zijn
meestal geen fan meer van artiesten. Ik
vertel maar niet dat dat vroeger wel anders was. Hoe ik in mijn schooltijd
lesuren verzuimde om zwijmelend bij de radio te zitten als Pat Boone zijn door
de zee overspoelde loveletters door de
ether galmde. In onze klas waren twee kampen, het ene voor Pat en het andere
voor Elvis. Ik vond Elvis een schreeuwer en Pat een fantastisch zanger. De
geschiedenis heeft uitgewezen dat ik in het verkeerde kamp heb gezeten. Niemand
kent Pat nog, Elvis kent iedereen!
Wat hebben die popartiesten nou te maken met mijn
bosvrienden, speelde ik de domme oma. Nou, was het antwoord, we gaan een
wandeling maken langs al die bosvrienden van jou en dan praten we even tegen ze
en lopen door naar de volgende. Prima idee! Dus gaan we op pad.
Mijn bosvrienden zijn de gezichten die de natuur op allerlei
bomen heeft laten groeien. Akelige heksen, domme mannetjes, een krokodil in een
grote boomwortel of een varkenssnuit op een beuk. We zoeken er een heel stel
op, de jongens met hun ongebreidelde fantasie vertellen de boomwezens waar ze
vandaan komen, waarom ze hier zijn, groeten de trollen en tovenaars en dollen
weer verder. We zien allerlei paddestoelen en een paar mooie nachtvlinders maar
daar hebben ze nauwelijks belangstelling voor. Kleine stadse natuurbarbaren! Na
anderhalf uur zijn we weer thuis en zijn de jongens al hun energie kwijt. Hun
jaszakken zitten boordevol eikels maar ze hebben geen puf meer daar iets mee te
gaan doen. Ze willen televisie kijken. Prima, dan blijven de eikels maar even
liggen tot een volgend project.
1 opmerking:
Weer een leuk verhaal Tineke, mooi gezicht op de boom trouwens!
groet Wil
Een reactie posten