Meet and Greet in het bos

Het is herfstvakantie en ik heb de twee jongste kleinzonen opgehaald uit het Westen van het land. Ze komen hier graag logeren om aan de buitenschoolse opvang te ontkomen. Niet dat het daar slecht toeven is, maar nergens worden ze zo als prinsjes behandeld als hier, dus de keuze is niet moeilijk.

Jonge kinderen moet je niet de hele dag binnenshuis houden want dan worden ze vervelend. Dus stel ik voor dat we een lekkere boswandeling gaan maken. Zij mogen zeggen waarheen; ze kennen het bos hier onderhand aardig goed. Zullen we een meet and greet doen langs je bosvrienden oma, vraagt de oudste. Sorry, een wat?? Een meet and greet, weet je niet wat dat is?? Sander, oma weet niet wat een meet and greet is, roept de een tegen de ander op een toon alsof ik een ontzettend dom mens ben.

Vervolgens krijg ik een uiteenzetting van beide jongens over popartiesten en bewonderaars die soms op speciaal georganiseerde evenementen elkaar kunnen ontmoeten. Wat een uitgekiende commercie zeg, denk ik. Van wie ben jij fan oma, vraagt de jongste. Eh, eigenlijk van niemand, oude oma’s zijn meestal geen fan meer  van artiesten. Ik vertel maar niet dat dat vroeger wel anders was. Hoe ik in mijn schooltijd lesuren verzuimde om zwijmelend bij de radio te zitten als Pat Boone zijn door de zee overspoelde loveletters  door de ether galmde. In onze klas waren twee kampen, het ene voor Pat en het andere voor Elvis. Ik vond Elvis een schreeuwer en Pat een fantastisch zanger. De geschiedenis heeft uitgewezen dat ik in het verkeerde kamp heb gezeten. Niemand kent Pat nog, Elvis kent iedereen!

Wat hebben die popartiesten nou te maken met mijn bosvrienden, speelde ik de domme oma. Nou, was het antwoord, we gaan een wandeling maken langs al die bosvrienden van jou en dan praten we even tegen ze en lopen door naar de volgende. Prima idee! Dus gaan we op pad.

Mijn bosvrienden zijn de gezichten die de natuur op allerlei bomen heeft laten groeien. Akelige heksen, domme mannetjes, een krokodil in een grote boomwortel of een varkenssnuit op een beuk. We zoeken er een heel stel op, de jongens met hun ongebreidelde fantasie vertellen de boomwezens waar ze vandaan komen, waarom ze hier zijn, groeten de trollen en tovenaars en dollen weer verder. We zien allerlei paddestoelen en een paar mooie nachtvlinders maar daar hebben ze nauwelijks belangstelling voor. Kleine stadse natuurbarbaren! Na anderhalf uur zijn we weer thuis en zijn de jongens al hun energie kwijt. Hun jaszakken zitten boordevol eikels maar ze hebben geen puf meer daar iets mee te gaan doen. Ze willen televisie kijken. Prima, dan blijven de eikels maar even liggen tot een volgend project.