Het liefdesleven van Zilvervisjes

Er zijn echt maar heel weinig dieren waarvoor ik niet de minste sympathie kan opbrengen. Elke spin en elke tor die ik in huis aantref, wordt buiten de deur gezet en vliegt er een vlinder of een bij in een spinnenweb dan ben ik de eerste om het dier daaruit te bevrijden. Overdreven natuurlijk maar ja, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. Dieren waarvoor ik geen spat mededogen kan opbrengen zijn, om maar wat te noemen, de irritant zoemende mug die het  ’s nachts op je bloed voorzien heeft, vliegen die van je bord willen mee-eten, en zilvervisjes!

Er zijn twee plekken in huis waar die laatste voorkomen: de badkamer en mijn behaaglijke privédomein  onder het dak waar ik ze momenteel vaak over de muur zie rennen. En dat laatste bevalt me voor geen meter! De badkamer lost het probleem uit zichzelf op. De zilvervisjes komen op een voor mij raadselachtige wijze in de bolvormige lamp terecht. Wanneer ik het licht aandoe, zie ik een opeenstapeling van lijkjes en soms een zilvervisje dat tevergeefs wanhopige pogingen doet om tegen de gladde wand van de lamp omhoog te klimmen. Van tijd tot tijd klim ik op de ladder om de lamp te kuisen maar in no time liggen er weer nieuwe lijkjes.

Zilvervisjes kunnen zich razendsnel voortbewegen. Op hun kleine pootjes rennen ze zo snel over de muur dat je ze nauwelijks te pakken krijgt. Of je moet ze met je hand tegen de muur plat slaan, wat ik een onaangename handeling vindt en dus niet doe. Af en toe slaag ik er in een glas over zo’n beestje te zetten, een kartonnetje tussen muur en glas te schuiven en de zilvervis naar buiten te gooien. Laatst zette ik een zilvervisje onder zo’n glas en liet het op tafel staan om te zien hoe lang het in leven zou blijven. Na drie dagen zat het doodstil op het kartonnetje en ik veronderstelde dat het nu de geest gegeven had . Maar het bleek tactiek! Zodra ik het glas optilde nam het zilvervisje razendsnel de benen en uit respect en ontzag voor deze prestatie liet ik hem maar wegrennen.

Ik ben nu  begonnen de zilvervisjes te bestrijden en had daarvoor een slimme methode bedacht: zodra ik ze zag, bespoot ik ze met een puf haarlak die ik speciaal voor dit doel had aangeschaft. Daardoor zaten er na een paar dagen al vijf zilvervisjes als een verstijfde aanklacht tegen de muur. Ze zitten er nog steeds. Telkens als ik ze zie, realiseer ik mij dat ik van een dierenvriend een dierenbeul ben geworden. Ze zijn weliswaar dood maar als ik ze goed bekijk zie ik hun tere voelsprietjes, hun zilverkleurige lijfjes en hun staartsprieten tegen de muur geplakt als werden ze door de bliksem getroffen, en bekruipt mij een gevoel van schuld….

Ik heb er een gevangen en onder een loep gezet. Het lichaam is bedekt met zilverachtige schubben, vandaar de naam. Achter op hun lijf zitten drie garendunne sprietjes. Met twee lange voelsprieten op hun kop tasten ze de omgeving af want hun oogjes kunnen alleen maar licht en donker onderscheiden. En aan licht hebben ze een gruwelijke hekel. Het schijnt dat ze er al waren in de tijd van de dinosauriërs, hetgeen betekent dat ze zich door de eeuwen heen zeer succesvol hebben weten te handhaven. Ik las  over hun liefdesleven, het bestaat uit drie fasen: hofmakerij, voorspel en paring. Daar denk je toch niet aan als je ze met een plakbandje van de muur plukt en er niets anders van ze overblijft dat een grijzig goedje!

Willen ze zich gaan voortplanten dan gaan man en vrouw op de grond recht tegenover elkaar tegen een muur staan en begint het mannetje heftig en verleidelijk zijn lijf heen en weer te zwaaien. Dan rent hij weg, komt weer terug en begint opnieuw met zijn show. Na een hele poos bezwijkt het vrouwtje voor zijn charmes en gaan ze elkaar langdurig staan te betasten met hun trillende sprieten en staartdraden. In de slotfase van het spektakel begint het mannetje al rennend draden te spannen van de muur naar de grond en deponeert daartussen een spermadruppel die het vrouwtje weer oppikt als ze achter het mannetje aan begint te rennen. Je moet er toch niet aan denken! De eitjes worden gelegd in spleten en kieren langs de grond en een maand later loopt er weer een nieuwe generatie zilvervisjes door het huis te rennen.

Sinds ik dit weet heb  ik gemengde gevoelens bij het verdelgen van zo’n beestje! “Hoe oud zou deze zijn”, denk ik wanneer ik er een zie zitten,  want als het een jong exemplaar is, heeft hij of zij een levensverwachting van maar liefst drie tot acht jaren….! Ongelooflijk toch, zo’n klein frutselbeestje! Maar soms is het beter niet te lang bij de dingen stil te staan en het verstand maar gewoon op nul te zetten, want stel je eens voor dat ze met honderden of meer in je huis wonen! Maar als dat toch zo is, maak er dan maar het beste van en ga lekker een week op wintersport en zet de verwarming uit want de winterkou zullen ze dan niet overleven. Ze gedijen tegenwoordig zo goed omdat wij onze huizen zijn gaan verwarmen. En bij die behaaglijke temperaturen planten ze zich enthousiast voort, bij de beesten af!